Imam Shafiu ka thënë: “Unë nuk kam parë dikë më elokuent sesa ai (Muhamed ibn Hasan esh-Shejbaniu). Kur e shihja atë duke recituar Kur’anin, mendoja se Kur’ani është zbritur në gjuhën e tij.” Ai po ashtu ka thënë, “Unë nuk kam parë dikë më inteligjent sesa Muhammed ibn el-Hasani.”
Në vitin 1300H, tefdilijt[1] e Barejlit, Bedejunit, Senbhalit dhe Rampurit u mblodhën dhe lajmëruan një debat kundër Imam Ahmed Ridha Khan. Ata zgjodhën Mewlana Muhammed Hasan Senbhali, autorin e Tensik el-Tatam fi Mesned el-Imam dhe persona tjerë si debatues. Ato ditë, Imam Ahmed Ridha Khan ishte nën trajtimin e një mjekut të ri i cili i përshkroi atij ilaçe të një lloji dhe më vonë do t’i përshkruante një purgativ më vonë. Me ndihmën e doktorit, ranë dakord që debati të mbahej një ditë para se t’i jepej purgativi. Kështu që, për shkak të kësaj, Imam Ahmed Ridha të refuzoj të merr pjesë në debat shkaku i ligështisë, ose, doktori do të këshilloj gjithsesi kundër kësaj (pjesëmarrjes). Por, Imam Ahmed Raza e pranoi sfidën. Doktori me ashpërsi e këshilloi kundër kësaj, por Imami u përgjigj:
“Unë jam i gatshëm të vdes gjatë debatit dhe nuk dëshiroj të jetoj nëse refuzoj të marrë pjesë.”[2]
Edhe në këtë gjendje, ai i dërgoi 30 pyetje Mewlana Muhammed Hasan Senbhalit i cili tregoi sinqeritet të vërtetë duke pranuar që çdokush me kredo (akide) prej Tefdili nuk mund t’i përgjigjej këtyre pyetjeve. Ai hipi në mjetin e tij të udhëtimit dhe u kthye në shtëpi. Detaje të këtij incidenti mund të shihen në Fet’h Khajber [1300].
Mewlana Zaferuddin Bihari shkruan në lidhje me Mewlana Senbhalin:
“Pas kësaj ai shkroi një margjinalie për veprën Sherh ‘akaid të titulluar Nedhm el-Faraid në të cilën ai përkrahi Ehli Sunnetin we’l Xhematin.[3]
—–
[1] Tefdilijeh – ata që i konsiderojnë tre halifët e parë si të udhëzuar, por konsiderojnë Aliun (r.a.) superior ndaj tyre.
[2] Hajat-i-A’la Hazret, 1:13, Mewlana Zaferuddin Bihari
[3] Ibid.
Mufti Ibrahim Desai është pyetur:
“A mund të komentoni në lidhje me Dr. Zakir Naikun. A është ai duke predikuar sipas sunetit? Ai ka qëndrime që nuk pajtohen me shkollat e fikhut. A duhet të mësojmë prej tij?”
Muftiu Ibrahim Desai përgjigjet: Continue reading
Një nga mveshjet që vehabijt (pseudo-selefijt) i atribuojnë njerit prej Imamëve Kharixha [ibn Mus‘ab el-Sarakhsi], (vd. 168 H.) është edhe kjo: Continue reading
Një shembull i tillë është në rastin hadithit në vijim:
“I dërguari i Allahut [sal-lallahu alejhi ve sel-lem] urdhëroi që të gjitha dyert e xhamisë që të sillnin nga rruga të mbylleshin, por ai e la derën e Aliut (r.a.) (hapur).”
———————————————————————————————————-
[49] Abdullah el-Ghumeri ka përmendur në shumë vepra të tij, një numër të madh të rasteve të jondershmërisë së Ibni Tejmijes. Libri i tij er-Radd el-Muhkem el-Metin ala el-Kitab el-Mubin përmban shumë raste. Shumë Ulema të tjerë kanë shfaq pakënaqësi rreth këtij tipari të Ibni Tejmijes. Në mesin e tyre Taki ed-Din es-Subki, Ibn Haxher el-Maki, Takiud-Din el-Husni, Arabi el- Tubani, Ahmed Zeini Dehlan, Muhamed Zahid el-Keutheri
Vendimi për burgosjen e Ibn Tejmijes ishte me ixhma (konsenus) në mes dijetareve të katër shkollave jurudike. Ai u burgos me një fetva (verdikt fetar) e cila u nënshkrua nga katër gjykatës (kadi) Suni tradicional në vitin 726H për shkak të ideve të tij deviante dhe jo-tradicionale. Secili prej katër gjykatësve përfaqësonte njërën prej katër shkollave të Jurisprudencës Islame që Muslimanët i përkasin. Kjo tregon që Ibni Tejmije nuk ndiqte mësimet autentike të Sunizmit tradicional Islam siç ishte paraqitur nga katër shkollat e jurisprudencës Sunite. Nuk ka asnjë argument që dëshmon se kishte ndonjë “komplot” kundër Ibni Tejmijes që ta ndëshkonin atë, siç pretendojnë Vehabistët (pseudo-Selefijtë) në mbrojtje të tij. Emrat e katër gjykatësve janë: Kadi Muhamed Ibn Ibrahim Ibn Xhema’ah esh-Shafi’i, Kadi Muhamed Ibn el-Hariri, el-Ensari el-Hanefi, Kadi Muhamed Ibn Ebi Bekr el-Maliki, dhe Kadi Ahmed Ibn Umer el-Makdisi el-Hanbeli.
[ Disa dijetar tradicional të cilët e kanë refuzuar ibni Tejmijen për shkak të devijimit të tij dhe kundërshtimit të qëndrimeve tradicionale të Islamit Suni janë: ]
Ebu Hanifja dhe komshiu i tij çifut, pijanec dhe i zhurmshëm
Është transmetuar një rast shumë interesant në mes të heroit tonë dhe fqinjit të tij pijanec, i cili dehej këndonte gjithë natën duke e bezdisur shumë Ebu Hanifen. Një herë policia e arrestoi (padrejtësisht) këtë njeri (fqinjin zhurmaxhi). Ebu Hanife vuri re që atë natë lagjja ishte e qetë. Kështu ai pyeti në lidhje me fqinjin e tij të zhurmshëm. Pasi mori vesh për burgimin e fqinjit të tij, ai nxitoi të guvernatori i qytetit dhe ndërmjetësoi për fqinjin e tij, me ç’rast ai u lirua menjëherë. Jo vetëm kaq, por, Ebu Hanife i dha njeriut disa të holla për të kompensuar fitimet që i ka humbur për shkak të burgimit. Fqinji i tij çifut ishte aq i impresionuar me këtë veprim dhe sjellje të Ebu Hanifes, sa që u pendua dhe pranoi Islamin, dhe kohën e tij ia kushtoj mësimit të mesazhit të Islamit.
Bujaria e Imam Ebu Hanifes
Është transmetuar se kur Imam Ebu Hanife dëshironte të blinte rroba për vete apo familjen e tij, ai bënte të njëjtë për disa prej dijetarëve që ai njihte. Në fakt, bujaria e heroit tonë arriti tek çdokush që erdhi në kontakt me të. Një ditë ai ishte duke ecur në rrugë, kur ai vërejti një njeri duke u përpjekur për tu fshehur nga ai. Ebu Hanife e pyeti njeriun: “Pse jeni duke u përpjekur të fshiheni prej meje?” Kur ky njeri i tha heroit tonë (Ebu Hanifes) se ai i kishte borxh 10,000 dirhem dhe ishte në siklet sepse ai nuk mund t’ia paguante paratë e tij, heroi ynë i tha këtij njeri se ai nuk dëshironte më t’ia kthente ato (dmth i fali borxhin). Madje, Ebu Hanife i kërkoi këtij njeriu falje që i ka shkaktuar telashe dhe e ka bërë të ndihet në siklet (!!!)
Perktheu: Fatih Ibrahimi
Burimi: (s) Heroes of Islam, Darussalam, 2000CE (originally posted on islaam.com), via SunnahOnline.com
