Khalil Gibran – Mbi martesën (Poezi)


Pastaj Almitra foli përsëri dhe tha, “E çka rreth martesës, padron?”
Dhe ai u përgjigj duke thënë:
Ju keni lindur së bashku, dhe së bashku do të jeni përjetë
Do të jeni së bashku kur krahët e bardhë të vdekjes do të shpërndajnë ditët tuaja.
Përgjithmonë, ju do të jeni së bashku edhe në kujtimin e heshtur të Zotit.
Por le të ketë hapësirë në bashkimin tuaj,
Dhe mes jush le të luajnë valle erërat e qiellit.

Duajeni njëri tjetrin, por mos bëni lidhje dashurie:
Por le të jetë ajo një det lëvizës, mes brigjeve të shpirtrave tuaj.
Mbushni kupat e njëri-tjetrit por mos pini prej një kupe.
Jepni njëri tjetrit prej bukës suaj por hani prej të njëjtës copë.
Këndoni e vallëzoni së bashku dhe jini të gëzuar, por lejoni që secili prej jush të jetë vetëm.
Edhepse telat e lahutës janë vetëm, ato dridhen të njëjtën muzikë
Dhuroni zemrat tuaja, por jo në posedim të njëri-tjetrit.
Sepse vetëm dora e Jetës mund t’i përmbaj zemrat tuaja.
E qëndroni së bashku, por prapë jo shumë afër së bashku:
Se shtyllat e tempullit qëndrojnë të ndara
e ahu dhe selvia nuk rriten nën hijen e njëri tjetrit.
{Khalil Gibran; Profeti}
Perktheu: Fatih Ibrahimi

Leave a comment